Szycie jest piękne

Wierzę na słowo, bo sama szyć nie potrafię. Próbowałam i to nie raz- każdy eksperyment tylko dobitniej udowadniał, że moje przekonanie jest zgodne z prawdą. Co gorsze, szyć potrafi mój brat, więc niejednokrotnie słyszałam "No wiesz, dziewczyna i tak nic nie umie!?"- możecie sobie wyobrazić jak motywująco to na mnie działało... Dziś już się wszyscy przyzwyczaili, a ja tylko czasem tęsknie zerkam na pintrestowe projekty sukienek z niczego albo na stare maszyny do szycia. I dziś właśnie o takich maszynach chcę napisać, bo miałam okazję kilka z nich obfotografować. I to takich pięknie odnowionych przez mojego tatę i wujka.:)

Historia z maszynami w mojej rodzinie zaczęła się chyba od jakiś starych poprababciowych singerowskich nóg, z których tato zrobił stolik. Jeden, potem drugi, potem gdzieś pojawiła się maszyna i od jakiegoś czasu dłubanina i taty, i wujka sprowadza się do doprowadzania takich starych maszyn do świetności. Wszystkie maszyny, które chcę dziś pokazać działają i nadają się do szycia- choć wiadomo, trochę takich cacek szkoda:) Kiedy tato wypakowywał je z bagażnika musiałam się choć na chwilę do nich dorwać i zrobić kilka zdjęć. I tak oto dziś będzie o hobby mojego taty i wujka.

Maszyna 1
Ta maszyna podoba mi się najbardziej, ze względu na przepiękne kalkomanie. Według wyszukanych informacji była wyprodukowana przez firmę LOD (teraz Vesta) pomiędzy 1906 a 1910 rokiem. Napędzana jest korbką z ceramiczną rączką, która się sprytnie chowa.

 

Kilka detali- między innymi wrzeciono w górnym lewym rogu czy mechanizm do nawijania szpulek w dolnym lewym.

Kolejne piękne detale- poza kalkomaniami można tu zobaczyć linijkę (z podziałką calową i metryczną, a co!) wbudowaną w pieczołowicie odnowioną drewnianą podstawę maszyny.

Maszyna 2

Ta maszyna jest jeszcze nieskończona, ponieważ ma być dorobiony do niej stolik z żeliwnymi nogami i pokrywą, ale jest tak stareńka i pięknie zdobiona, że musiałam jej zrobić zdjęcia. Też jest mechaniczna, tym razem produkcji Singera, około roku 1880.

Na razie stoi na ławce, ale w przyszłości będzie miała własny stolik.

Komu by się chciało w dzisiejszych czasach tak ozdabiać przedmiot użytkowy?

I detale- znów wrzeciono po prawej.

Singer oznaczał swoim symbolem praktycznie każdą część maszyny.

Kolejne dwie maszyny są elektryczne (oczywiście sprawne;-))i w komplecie z pięknymi skrzyniami do transportu.

Maszyna 3

Kolejny Singer (model 66) z około 1920 roku, wyprodukowany w Wittenberdze. Kryje się w skrzyni zamykanej na kluczyk, bardzo dokładnie odnowionej- ma nawet oryginalne kalkomanie.

W elektrycznych maszynach najbardziej podobają mi się te lampki.

Znów każda część podpisana- na silniku numery seryjne i oznaczenia silnika.

Drugi świetny element maszyn elektrycznych to ich przód z tymi secesyjnymi zawijasami.

Maszyna 4

Ten Singer (model 44k, według numeru wyprodukowany w sierpniu 1929 roku, w Szkocji i tylko w 5000 egzemplarzy) ma mnóstwo dodatkowych gadżetów, takich jak specjalna końcówka do robienia lamówek, oryginalna olejarka i wiele innych rzeczy, których funkcja jest dla mnie tajemnicą. Tak jak poprzednią, uruchamia się ją poruszając kolanem specjalną dźwignią- wygodne kiedy obie ręce zajęte są trzymaniem materiału. Też jest w odnowionej skrzyni, na której są zamówione ze Stanów kalkomanie Singera, żeby wyglądała tak jak powinna.

Jak wszystkie pozostałe jest piękna.

Simanco było producentem wielu części Singera- na przykład elementów rączki skrzyni.

Wszystko ometkowane- krawiecki bling-bling.

Te kalkomanie też są w świetnym stanie. Wtyczka sprowadzana ze Stanów- oczywiście produkt Singera.

Olejarka i tajemnicze narzędzie do lamówek.

To pudełeczko kryje skarby ze zdjęcia tytułowego. Jest zniszczone, ale oryginalne, a w nim jest kompletny zestaw oprzyrządowania.

Jedna z maszyn wyjechała do wujka, ale jak wróci to postaram się ją też obfotografować i się podzielić. Tamta jest wyjątkowa, bo chowa się w stoliku, który może być zwykłym stolikiem na kawę. Jest jeszcze jedna starowinka, której producenta historię tato opowiedział mi przy okazji pisania tego posta. Ale tą dramatyczną opowieść z Australią i Hitlerem w tle zostawię jak to mówiła babcia "na zaś"- może jak maszyna będzie już gotowa.
Uwielbiam takie sprzęty z duszą, o których można opowiedzieć historię. Niby użytkowe, niby można na nich uszyć gacie, ale pięknie wykonane i same mogą służyć jako dekoracja. Kiedy tak patrzę na te maszyny, bardzo mi szkoda, że mam krawieckie dwie lewe ręce. Zaraz bym usiadła i walnęła jakiegoś ściega. Pozostaje mi tylko mieć nadzieję, że tato kiedyś weźmie się za odnawianie maszyn do pisania...:)