No żesz ty! i inne dyplomatyczne okrzyki

No bo kurde. Co to ma być ja pytam? Ja tu planuję wysiewy, rozkopy i nasadzenia, a tu zima?! Poniedziałkowy śnieg, który kompletnie sparaliżował wrocławski poranek, był moim zdaniem zupełnie nie na miejscu. Szczególnie, że w weekend Fiflak zabiera nas na wycieczkę i wszelkie kataklizmy pogodowe przyprawiają mnie o lekką nerwozę. Ale prognozy już sprawdzone, skołatane nerwy nieco ukojone, a na dopełnienie terapii uspokajającej zerknijmy do ogrodu.

Te niedzielne zdjęcia to lekki kontrast dla tych ostatnich styczniowych. Cała zieloność zbledła gdzieś pod śniegowym kocykiem. Podobno ma być cieplej pod koniec tygodnia, więc może już całkiem niedługo znów zobaczymy zielone wąsy krokusów i tulipanów. Na razie śniegowa warstwa bardzo mnie cieszy, bo dodatkowo izoluje rośliny przed ewentualnym przymrozkiem.

Glicynia ma warstwy.

Ale nawet pomimo białości, czuję że wiosna jest tuż tuż. Słychać już podśpiewujące ptaki, które jeszcze kilka tygodni temu siedziały cicho. W lodówce stratyfikują się nasiona dziurawca. I co najważniejsze- jest prawie jasno kiedy kończę pracę! 

Irysy jako jedne z niewielu dzielnych roślin wystają ze śniegu. Robią tak co roku, więc nie martwię się specjalnie o ich przemarzanie.

Budleja i patyki, które latem są różą portlandzką i malinami.

Na zakończenie kilka obwieszczeń formalnych. Jestem świadoma, że przegapiłam urodziny bloga- bardzo go za to przepraszam, ale w planach jest świętowanie tej rocznicy w bardzo specjalnym muzeum. Z przykrością też obwieszczam, że w tym roku, z powodu zakopania w życiu, nie będzie smażenia pączków. Ja poratuję się jakimiś kupnymi (lub jumanymi, tzn. z poczęstunku) a tych ambitnych i z większą ilością czasu odsyłam do wpisów sprzed lat: były pączki lwowskie ze śliwkami i cynamonem, i klasyki z różą.